Beste allemaal,

Ja, we zijn weer terug uit Burkina Faso. Margot Boumans en ik zijn 16 dagen naar Burkina Faso geweest om daar de werkzaamheden van dit projectjaar af te ronden. Er was allerlei werk blijven liggen doordat ik om gezondheidsredenen eind maart naar Nederland terug moest komen. Gelukkig gaat het weer een stuk beter met me en zeker nu ik het gerust gevoel heb dat alles in Burkina Faso goed loopt en afgesloten is.

Het was nog even spannend of we wel zouden kunnen gaan. De politieke situatie was niet zoals het moest zijn en tot enkele dagen voor vertrek was er nog een negatief reisadvies. We zijn moedig geweest en hebben het aangedurfd. We hebben gelukkig niet veel gemerkt van wat er heerst. De mensen zijn nog ontevreden met wat de regering hun toegezegd, maar ik denk dat het probleem zich de komende tijd zal oplossen.
We hebben dus erg veel kunnen doen. Het werktempo lag wel wat lager dan normaal, omdat het erg, erg heet was. Ook s nachts. In huis was het 39 C en alles is dan warm. Met emmer met water naast het bed en een natte handdoek om ons te koelen brachten we de nachten door. In het dorpje Namsigui sliepen we buiten onder de sterrenhemel.

In Kaya hebben we orde op zaken kunnen stellen in het Centrum voor straatkinderen, financiële zaken geregeld, etc. Ook hebben we gesprekken met de kinderen gevoerd, vergaderd met het personeel, etc.
 

 

Het vorig jaar heeft Scouting Nederland Scouting Kaya een bedrag ter beschikking gesteld en we hebben nu de officiële overhandiging kunnen laten plaatsvinden van 2 gebouwen die voor hen zijn gebouwd als clubhuis en magazijn, alsmede inventaris zoals bankjes, stoelen, bureau, schoolbord, kasten, enz. Ook hebben we de eerste spullen om op kamp te gaan ontvangen, zoals touw, tenten, slaapmatten, dekens, gereedschap, etc.
Het was een hele happening met vele blijde gezichten.

Verder kwamen zoals altijd het geval is veel mensen langs. Of voor hulp op medisch gebied, vragen om raad of geld. Het houdt nooit op. Je merkt dan steeds weer dat er zeker nog grote armoede heerst onder de mensen. Je kunt helaas niet alle verzoeken honoreren, want de middelen hiervoor blijven natuurlijk beperkt.
Ook hebben we contacten met deze en gene weer even versterkt. Zo hebben we een beleefdheidsbezoekje aan de Gouverneur gebracht, hebben we een etentje gehad met de oud minister van Sociale Zaken, bij Politie langs geweest, met de voorzitter van de gehandicaptenorganisatie in Kaya een afspraak gehad en nog veel meer.

 

 
In Namsigui hebben we vooral met de vrouwen de projecten doorlopen. De stand van zaken betreffende het geitenproject, de microkredieten, de zeepmakerij en de graanbank.
De kleuterschool hebben we bezocht, een begroting voor het komende schooljaar met de directeur opgesteld en de dagelijkse gang van zaken besproken. Ook hebben we enkele zieken thuis bezocht, zoals onderstaande laat zien. Een man die zijn been heeft gebroken en wat gespalkt is met houtjes.
Velen vragen mij hoe het met Aziz, mijn rechterhand gaat. Hij is er psychisch niet goed aan toe. Heeft erg veel problemen met zijn ziekte (kanker) en sinds december wachtte hij op uitsluitsel of er nog een behandeling moest volgen of niet. Eventueel chemotherapie. Ik denk dat deze week de beslissing eindelijk zal vallen. Hij zit al erg lang in onzekerheid en weet niet wat hem nog te wachten staat. We hopen er het beste van en morele steun zal hij zeker nodig hebben!

Het was een korte, maar zeer zinvolle reis!!

Margot wilde een stukje toevoegen aan dit schrijven. Hierbij haar woorden. Margot bedankt!!

Ik houd jullie op de hoogte van verdere ontwikkelingen.

Twee indrukwekkende weken!
Dat Monique heel veel energie heeft wisten we al, maar in de twee weken dat ik haar vergezelde om zaken van dit jaar af te kunnen ronden hebben me echt geraakt.
De afgelopen 5 jaren reisde ik met een groep en dan is de dagindeling heel anders omdat we dan vooral de projecten bezoeken en de medereizigers de typisch Afrikaanse manier van leven en hun gebruiken willen laten zien. Nu was het elke dag vaak van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat een komen en gaan van mensen aan haar huis die om voedsel hulp, geld raad etc. komen vragen.
Tussendoor steekt Monique de handen letterlijk uit de mouwen naast de normale werkzaamheden, besprekingen etc. die veel tijd en vooral energie kosten.
Op een heel andere manier heb ik nu van dichtbij kunnen zien hoe Monique in Burkino Faso werkt en leeft en heb nog meer waardering gekregen voor haar tomeloze inzet voor de Stichting Kinderhulp Burkina Faso.

Chapeau Monique!!
Margot Boumans