Beste allemaal,

Nog even op de valreep, voor de aankomst van het bezoek uit Roermond, een bericht van mij. Ik had willen wachten met een volgend bericht tot na het bezoek, maar dan is er veel te veel te vertellen in een keer.

Ja, de container is aangekomen. En hoe. We werden rond de middag gebeld dat de container vanuit Ouagadougou onze kant op zou komen. Ik heb dus meteen de ‘hulptroepen’ opgetrommeld en we stonden keurig klaar om het werk van het uitladen te kunnen beginnen. De vrachtwagen wilde achteruit het terrein oprijden. Geen probleem, een chauffeur weet zelf het beste hoe hij kan draaien, etc. Hij kwam dus langzaam de toegangspoort door en toen ging het mis. De vrachtwagen ging door de remmen, er sloeg nog iets door (vraag me niet wat) en de chauffeur begon te roepen dat we stenen voor de banden moesten gooien Maar waar haal je op een opgeruimd terrein keien vandaan om een vrachtwagen met een 40f container te stoppen. Onmogelijk dus. We ‘vonden’ een boomstronk die diende om een gat in de grond te dichten en de mannen hebben deze enkele malen voor de wielen geworpen om de wagen enigszins af te remmen. Het terrein loopt nog een beetje schuin naar beneden ook. We staan er dus met circa 25 personen plus alle 36 kinderen naast en kunnen alleen maar toekijken hoe hij tegen de muur van een slaapzaal opbotst. Op de foto lijkt het niet zo erg, maar 2 delen muur hebben we geheel moeten afbreken.

 

De scheuren zaten tot boven de toegangsdeur van het gebouw. Vanzelfsprekend is de schade groot, want ook de toegangspoort is beschadigd. Maar we kunnen spreken van een geluk bij een ongeluk, omdat een van onze jongens op bed lag direct achter de desbetreffende muur. Hij hoorde de paniek buiten en is opgesprongen en naar buiten gekomen. We vonden de bakstenen op zijn bed. Het had dus ook erger kunnen aflopen.
De politie moest er eerst bijkomen, die zat gewoon thuis, dus dat duurde even. Een rapport werd opgemaakt en we konden beginnen met het uitladen. Dit was snel gebeurd en nog goed geregeld qua opslag ook. Alles stond meteen goed op z’n plek en de volgende ochtend ben ik om 05.00 uur begonnen met het uitzoeken van de spullen. Ik heb er een week aan gewerkt en alles was uitgezocht. Een hels karwei en ik was doodmoe, maar voldaan.
Nu achter de eigenaar van de vrachtwagen aan. De wagen heeft een burkinabé nummerplaat en hij heeft de verzekering in Togo afgesloten. Het is nu de vraag of zijn verzekering wel geldig is. Sowieso zijn verzekeringskwesties hier een langdurig gebeuren, maar ik ben bang dat we in dit geval via politie en justitie moeten gaan handelen, want de eigenaar van de vrachtwagen zal ons moeilijk privé kunnen betalen. Ik ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken.

 

De tegels van de Praxis die in de container zaten, circa 100 m², liggen inmiddels in ons nieuwe naaiatelier. Echt mooi. De kinderen hebben in het nieuwe gebouw nu de ruimte. Ze zaten veel te krap. Ze zijn er dan ook erg blij mee. Er zaten een 3-tal paspoppen in de container en ook die staan er nu netjes bij.

De kippenfarm loopt goed. Geen aparte gevallen van ziektes, de kippen leggen goed en aangezien we nog steeds onze vaste afnemer van de eieren hebben, mogen we niet klagen.

Het kappersatelier is ook erg in trek. We hebben voldoende belangstelling van mensen die zich door de kinderen laten scheren. We hebben besloten om dit jaar alle kinderen een bepaalde periode in het kappersatelier te laten meedraaien. Het is iets wat ze snel kunnen leren en wat hen profijt in de toekomst kan opleveren.

Kappersatelier                                Houtatelier

 

Het houtatelier is het moeilijkste. Hier is steeds veel hout nodig om dingen te kunnen maken. Niet alles wat de kinderen maken is verkoopbaar, dus niet gemakkelijk. Maar ze leren er veel.

Wanneer een kind ons centrum verlaat zoeken wij een stageplek voor hem. Hier verblijft hij dan nog een of 2 jaar en dan kan hij evt. voor zichzelf beginnen of een baantje bij iemand vinden. Leandre is de eerste jongen die de houtopleiding heeft afgemaakt en is nu terug naar zijn moeder een 60 km vanaf Kaa. We gaan nu bekijken of hij een microkrediet in de vorm van materiaal aan kan. Hij moet natuurlijk leren met geld om te gaan en goed beseffen dat niet alle inkomsten winst zijn. Geld opzij leggen is ook niet echt Afrikaans, dus in geval van nood zou hij zijn materialen kunnen verkopen en is dan weer terug bij af.
Een Afrikaan leeft vandaag en morgen ziet hij wel weer wat de dag hem brengt.
Niet echt gemakkelijk dus.

Vorige week hebben we midden in een ‘film’ gestaan. Aan de andere kant van de weg, niet ver van ons Centrum, staat de gevangenis. ’s Ochtends vroeg waren er 2 gevangenen ontsnapt en de 'gendermerie’ er dus meteen achteraan. Niet zo leuk was dat ze onze kant op zijn gevlucht en op nog geen 100 meter van ons centrum begon de ‘gendermerie’ op hen te schieten. Een van hen werd enkele malen in zijn benen geraakt en die hadden ze snel te pakken. De andere is nog voortvluchtig. Zo maak je hier elke dag wel wat mee. Leuke dingen, minder leuke dingen, maar de afwisseling blijft er nog steeds inzitten.

Verder begrijp ik mezelf af en toe niet. De grootste deugnieten van ons Centrum zijn mijn beste vrienden. De moeilijkste kinderen spreek ik het liefst. Ze zijn in hun hart meestal niet slecht. Meestal zijn het de omstandigheden die hen hier gebracht hebben. Vaak doet het ook pijn een levensverhaal van een kind te horen.

Neem Sambo.
Sambo is sinds 3 jaar in ons Centrum. Zijn moeder is overleden en heeft hij nooit gekend. Zijn vader is mentaal ziek en slaapt ergens onder een boom en overleeft door te bedelen. Doordat Sambo een aardig mannetje is hebben al verschillende mensen hem opgevangen. Maar hij kon niet rustig op een plek blijven en is nu al enige tijd bij ons en gaat al 3 jaar naar school.
Afgelopen week ben ik met hem naar zijn dorp gereden. Ik wilde al heel lang dat ik zijn vader een keer zou zien. Dus wij op weg. 80 km zeer slechte weg en in het dorp aangekomen zie je dan een zwerver lopen die mentaal ziek is. Hier noemen ze iemand een ‘gek’. Een totaal verkeerd woord helaas, wat maar al te vaak gebruikt wordt. Sambo wilde niet dat hij ons zag, want hij is bang dat zijn vader hem dan bij zich wil houden. Hij moet dan op een dag weer vluchten, want het leven op straat is geen pretje en hij sloeg hem ook veel.. Op zo’n moment realiseer je je dat je je rijk moet voelen als je nog je ouders hebt en deze nog goed voor je zorgen ook. Dit is dus duidelijk niet altijd het geval.

Na het ongeluk in Ouagadougou met die motor heb ik gelukkig geen andere ongelukken meer meegemaakt. Is het niet dat ik in de afgelopen weken 2 slangen heb doodgereden. Maar daar hoef ik denk ik niet van wakker te liggen.

Onze kinderen in het Centrum hebben 2 weken les gehad in circusacts. Erg leuk. Ze kunnen al erg goed enkele acts uitvoeren op een eenwieler, met de diabolo, met stokken, met ballen en acrobatie. Erg leuk. Het is erg belangrijk dat de kinderen na school of na afloop van de ateliers zich kunnen uitleven in iets en hun energie kwijt kunnen. Het circusgebeuren hebben ze erg leuk gevonden en ze oefenen nog regelmatig om hun vaardigheid te behouden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook ben ik nog steeds elke week in Namsigui. Deze week zijn op het laatste nippertje de gastenhutten afgebouwd en nu hoop ik maar dat wanneer ik volgende week met het bezoek aankom de rieten daken erop liggen. Anders wordt het slapen onder de sterrenhemel.
Gelukkig voor het bezoek is het minder warm momenteel. Het regenseizoen is voorbij en de mensen zijn bijna klaar met oogsten. De oogst was goed dit jaar in onze regio, dus niemand hoeft honger te lijden. Het minimum aan voedsel hebben ze weer binnen weten te halen.

Op de kleuterschool hebben we dit jaar een record aantal kinderen. 66. Niet mis. Het is een fantastisch project. Aan het einde van het vorig schooljaar had ik de directeur ontslagen en degene die hem vervangt is fantastisch. Het is dus een goede beslissing geweest de ander weg te sturen. We krijgen opgeleidt personeel voor de kleuterschool van het Ministerie van Sociale Zaken hier.

Veder is het de tijd van oogstfeesten. Voor en na de oogst is er feest. Eind van de maand is het Tabaski, een groot feest van de moslims. Het houdt niet op. Ook is het de periode dat er veel ceremonies plaatsvinden. Vorige week heb ik nog een ceremonie bijgewoond met de Minister President en dat is wel interessant, want dan rukt de gehele beveiliging uit. Zelfs vanuit Ouagadougou worden dan manschappen gestuurd. Het protocol wordt tot in de puntjes nagestreefd en ik moet zeggen dat de Burkinabé daar erg goed in is.

Verder verneem ik steeds vanuit Nederland dat de Stichting daar ook in nieuws blijft. De bestuursleden zetten zich voor de volle 100 % in en hebben leuke activiteiten ondernomen. We moeten er ook wel hard aan blijven trekken, want de crisis merken we zeker. Onze inkomsten zijn absoluut niet zoals het afgelopen jaar, maar we blijven maar hopen op weer betere tijden.
Het blijft nog steeds belangrijk mensen te ondersteunen hier. Daar ben ik van overtuigd. En geloof me het is echt geen druppel op een gloeiende plaat!. En als was dit wel zo, dan is elke druppel er toch een die telt?!

Ik ga me concentreren op het bezoek van volgende week.
Ik zal jullie uitgebreid verslag hiervan doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Denk af en toe aan de Stichting Kinderhulp Burkina Faso! Dat is alles wat ik vraag.
Oh, nee. Wethouders graag een Bossebol van de Kroon als bestelling!!!
Tot de volgende keer

Monique vanuit een 38C warm Burkina Faso.