Beste allemaal,

Na fantastische, maar vermoeiende twee weken deze mail.
Van 15 tot 22 november heb ik een groepje bezoekers gehad hier in Afrika. Het waren 6 personen, te weten Wethouder Gerard IJff, en Wethouder Wim Kemp (Gemeente Roermond), alsmede Dennis Case en Claudia Colaris van VOX tv. Zij werden begeleidt door Margot Boumans en Ingrid Schouten, beiden bestuursleden van de Stichting Kinderhulp Burkina Faso.

 

Ze kwamen vroeg in de ochtend op maandag aan. De vlucht was via Casablanca. Wanneer je hier aankomt moet er natuurlijk even bijgepraat worden bij een koud biertje en het was dan ook al gauw 05.00 uur 's-ochtends voordat we gingen slapen.

 

De volgende ochtend begon ons programma om 10.00 uur. We hebben ontbeten en daarna zijn we in de hoofdstad Ouagadougou op pad gegaan. Je merkt natuurlijk het grote temperatuurverschil meteen en moet proberen het de eerste dag een beetje rustig aan te doen. We hebben enkele rolstoelen en krukken aan gehandicapten gedistribueerd. Deze had ik van te voren al benaderd. Daarna hebben we een begraafplaats bezocht waar oud-president Sankara met zijn collega’s begraven zijn.

18 personen in het totaal. Deze begraafplaats ligt midden op een vuilnisbelt. Ook hebben we deze ochtend een traditioneel marktje bezocht. Hier is van alles te koop wat gerecycled is. Ook tref je hier vele traditionele medicijnen aan en gedroogde insecten en dieren.

 

’s Avonds zijn we gaan eten in een restaurant wat gerund wordt door een fransman en na nog een pilsje naar bed gegaan.

Dinsdagochtend moest iedereen om 07.00 uur paraat zijn met koffers en al. We zouden gaan ontbijten en meteen doorrijden naar de stad Kaya. Kaya ligt op circa 100 km van de stad Ouagadougou richting noordwesten. Aangekomen bij ons Centrum voor straatkinderen in Kaya, stonden alle kinderen en het personeel ons al aan de weg op te wachten. Fantastisch. Twee van hen op stelten en gekleed in de kleuren van de Nederlandse en Burkinabé vlag. Ook werd er lustig op de djembés getrommeld.

 

Iedereen stapte uit om te voet met hen verder te lopen naar de ingang. Daar hebben ze nog een welkomstliedje voor ons gezongen en moesten wij meteen onze bagage deponeren. Ja, alleen deponeren, want in Kaya was het programma erg krap qua tijdsindeling. We zijn meteen doorgereden naar een plek waar een groot aantal mensen is ondergebracht door de gemeente na de watersnoodramp van 1 september jl. We hadden uit het budget ‘van de wethouders’ een 10-tal zakken meel en maïs gekocht, een fiets en enkele houten tafeltjes. Dit om hen voor de komende tijd van eten te voorzien en hen te helpen bij de heropstart van een handeltje. Ook hebben we enveloppen met schoolgeld gegeven aan enkele vrouwen. Dit om het Lyceum voor hun kind(-eren) te kunnen betalen. Bij de ramp op 1 september zijn ze alles kwijtgeraakt. Hun huis is ingestort en daar sta je dan zonder dak boven je hoofd. Ze waren ons zeer dankbaar moet ik zeggen.

Verder naar de revalidatiekliniek in Kaya. Deze wordt geëxploiteerd door een Zwitserse organisatie. Een fantastische kliniek met goede medische resultaten. Wanneer je hier komt dan wil je gewoon iemand helpen. Je ziet hier zoveel verschillende gevallen van gehandicapt zijn, dat je niet eens weet dat dit bestaat. Er komen hier vaak mensen aankloppen voor hulp m.b.t. revalidatie of het vervaardigen van een prothese of beenbeugels, maar vaak kunnen zij het bedrag niet opbrengen om zich te laten behandelen. Zulke gevallen worden vaak aan mij voorgelegd en dus ook deze dag weer. In de groep waren enkele die geld van vrienden of kennissen hadden meegekregen om er ter plekke in Burkina Faso iets goeds mee te doen.
Als je ziet dat je hier het leven van iemand kunt veranderen met voor onze begrippen relatief weinig geld dan is de beslissing snel genomen. Er werd dan ook meteen besloten enkele mensen financieel te ondersteunen en het idee dat zij zich straks volwaardiger voelen in de maatschappij en weer op het land kunnen werken bijvoorbeeld, is zeer mooi.

Vanuit de revalidatiekliniek naar de gevangenis. Hier had ik een bezoek kunnen regelen. Normaal gesproken is dit niet zo gemakkelijk, maar omdat wij als centrum voor straatkinderen met hen samenwerken werd dit toegestaan. We hebben mogen waarnemen onder welke omstandigheden een gevangene hier verblijft. 5 vrouwen in de vrouwenafdeling. Zij waren nogal ruim behuisd, maar wel zonder enige voorzieningen. De jongeren tot 18 jaar verblijven met 16 personen in een ruimte van circa 25 m² en het enige wat je daar verder ziet is enkele slaapmatten en een zelfgemaakt damspel. Triest. Bij de mannenafdeling was het het meest erg. Zij moesten voor dat wij onder bewaking (met geweren) binnenkwamen, in rijen van 10 personen op de hurken gaan zitten. 280 mannen op een binnenplaats. Veel plek was er niet meer over. Veel meer ruimte om te slapen binnen is er ook niet. Elke dag krijgen ze een bak eten en ze mogen daarnaast zelf wat bereiden, maar zijn dan afhankelijk van wat bezoek hen meebrengt. E mochten hen vragen stellen en kregen veel uitleg. Ik ben ervoor dat mensen gestraft moeten worden wanneer dit nodig blijkt, maar of dit onder deze omstandigheden acceptabel is kun je je afvragen. En dat vroegen we ons denk ik allemaal af. Het was een bezoek dat op ons allen een diepe indruk heeft achtergelaten.

 

In de namiddag werden we in het Centrum voor straatkinderen verwacht waar ons een optreden van de kinderen te wachten stond. Fantastisch. Een groepje dat danste, een groepje dat zong, een die een eenwieler (circusfietsje) onder controle had, jongleren, een die zong in het Hindoe, etc.
Wij als groep hebben van deze bijeenkomst gebruik gemaakt om ook een 6-tal gehandicapten uit te nodigen die uit het bijeengebrachte bedrag van de beide wethouders een microkrediet kregen aangeboden. Ook de leerlingen die via de Stichting het Lyceum in de stad Kaya bezoeken hadden we gezegd langs te komen en zij mochten ieder een fiets in ontvangst nemen. Deze waren met de container aangekomen vanuit Nederland. Ook via de inzet van de wethouders.
Ik mag wel zeggen dat het hoogtepunt van deze avond was dat de Haut Commissaire van de regio Kaya en de Prefect onverwacht langskwamen. In elk geval voor mij geheel onverwacht. Ik werd naar voren geroepen en er werd mij medegedeeld dat ik gedoopt zou worden en een Burkinabé naam van hen zou krijgen. De naam is Somwaya, wat betekent ‘Het goede is gekomen’.
In Burkina Faso is dit wel hel speciaal als een Haut Commissaire dit voor je doet. Het toont respect en wanneer ik de betekenis van de naam zie, dan denk ik dat ik een mooie naam toegewezen heb gekregen waar ik trots op mag zijn. Ik ben benieuwd of velen mij in de praktijk ook werkelijk zo gaan noemen.

‘Doop’

 

Enkele kinderen uit het Centrum

Toen werd het al woensdag. Woensdag, donderdag en vrijdag hebben we in het dorpje Namsigui doorgebracht. Hier moest iedereen slapen in een lemen hut, douchen met een emmer water en een wc bezoeken die bestaat uit niet meer dan een gat in de grond.
Tijdens deze drie dagen hebben we zeer intensief onze projecten bezocht. Er moest veel bij verteld worden en Dennis had het erg druk met filmen. Namsigui is een vredig dorp en iedereen die hier komt geniet van de natuur, de rust en vooral van de vriendelijke mensen. De kinderen zijn altijd favoriet. Ze proberen zoveel mogelijk bij het bezoek in de buurt te zijn en grijpen elke gelegenheid aan om de groep te volgen. Je kan geen stap alleen verzetten.
Ik denk dat ik wel mag zeggen dat vooral het grote aantal van de door ons gerealiseerde projecten indruk heeft gemaakt. We hebben kunnen laten zien dat we ook hier niet stil zitten. .

Het onthaal in het dorp was hartverwarmend. Vele kinderen stonden ons op te wachten aan de rand van Namsigui en de Wethouders zijn via een rode loper het dorp binnengewandeld.

 

Op woensdagavond waren we uitgenodigd voor een diner bij de Gouverneur thuis. We werden verwelkomd met champagne en het diner was ook perfect. De volgende dag is hij ons komen bezoeken in het dorpje Namsigui. Ik heb hem enkele problemen van het dorp voorgelegd en hij heeft beloofd hieraan te werken. Hij gaat bekijken wat hij voor ons kan betekenen.

De Gouverneur op bezoek in Namsigui

Voor de Stichting is het bezoek vanuit Nederland erg belangrijk geweest. Wij hebben hen kunnen laten zien wat wij hier ter plekke doen met het geld van de velen sponsoren en donateurs. Zij hebben met eigen ogen kunnen waarnemen hoe belangrijk het is en welke voordelen het heeft wanneer iemand vanuit Nederland ter plekke gedurende langere tijd aanwezig is. Elke Euro wordt zorgvuldig uitgegeven, elke aanvraag groot of klein wordt goed bekeken. Wanneer ik rond de Kerst in Nederland ben zal er een evaluatiegesprek met allen plaatsvinden ter afsluiting van het werkbezoek.
Zij hebben ons toegezegd de Stichting een warm hart te blijven toedragen en ik reken op hun steun. In de komende weken zal Vox TV een aantal keren uitgebreid aandacht besteden aan de reis en ik ben er van overtuigd dat we dan mooie beelden te zien gaan krijgen!

Gerard, Wim, Claudia en Dennis - Hartelijk dank voor jullie bezoek aan Burkina Faso. Ik denk dat we een ervaring delen die ons nu met elkaar verbindt!

 

Buiten het bezoek is er natuurlijk nog een en ander te vertellen.

Het sportterrein wat wij vorig jaar in Kaya hebben aangelegd is nu geëgaliseerd.

Het kappersatelier wordt momenteel erg druk bezocht. We hebben op scholen en in kantoorgebouwen affiches opgehangen ter promotie van het atelier en de kinderen en ambtenaren bezoeken het nu frequent.

Margot en Ingrid zijn nog een week langer gebleven en deze 7 dagen hebben we en in Kaya en in Namsigui doorgebracht. Samen hebben we nog veel gepraat over de projecten, het leven hier, hoe we verder gaan met de Stichting, etc. Ook moesten nog de nodige ‘bekenden’ bezocht worden en wilden zij tijd besteden aan de kinderen in het Centrum van Kaya.

Een dag hebben we besteedt aan een excursie aan een dierentuin. Een bus heeft alle kinderen van de kleuterschool in het dorp Namsigui opgehaald en zijn we via Kaya naar de dierentuin gereden. Dit is een privé-park van de President van Burkina Faso.
Met de kinderen hebben we in een plaatselijke restaurantje wat gegeten en hebben ze een flesje frisdrank gekregen met een rietje. Voor hen groot feest. Velen van hen waren nog nooit buiten het dorp Namsigui geweest en keken hun ogen uit.
Dit uitje is een gevolg van mijn verjaardag. Afgelopen zomer heb ik Sara mogen ‘ontmoeten’ en in plaats van cadeaus had ik geld gevraagd voor de kinderen in Burkina Faso. Dat kwam dus nu goed van pas!

 

Op 19 december zal ik de Roermondse aarde weer betreden. Het is 12 jaar geleden dat ik Kerst en Oud en Nieuw in Roermond met mijn ouders heb gevierd! Wordt dus tijd om dit nog eens over te doen.
Ik zal 23 januari weer vertrekken naar Burkina Faso. De tijd in Roermond zal kort zijn, maar tocht hoop ik velen onder jullie weer te kunnen ontmoeten.

 

Verder gaat alles goed met mij. Ook met mijn kindje ‘Monira’.

Groeten vanuit Burkina Faso en tot snel!

Somwaya