Beste allemaal,

Nog drie weken te gaan en dan ben ik alweer in Nederland. 2 juni kom ik weer voor enkele maanden naar Roermond. Het zal weer geen vakantie worden, maar veel netwerken en nieuwe sponsoren erbij zoeken. Elk jaar is het weer een klus om het benodigde geld bijeen te krijgen, zodat we verder kunnen functioneren. De crisis van afgelopen tijd hebben wij gevoeld. We hebben dit zeker niet zomaar aan ons voorbij zien gaan. Maar we blijven er in geloven dat men ons blijft en gaat ondersteunen, zodat de projecten naar behoren kunnen doorlopen.

Twee weken na mijn vertrek gaan ook de kinderen uit het Centrum voor straatkinderen met vakantie. Ze gaan naar ouders of familieleden en in die gevallen dat er geen ‘thuis’ is, zoeken we opvanggezinnen voor hen. In de vakantie gaan de meeste ook door met de opleiding waarmee ze mee bezig zijn. We zoeken voor hen ateliers in de dorpen of steden waar ze drie maanden stage kunnen lopen en ook veel bij kunnen leren.

 

 

Zoals ik in mij laatste berichtje heb gemeld heb ik in paasvakantie bezoek uit Nederland gehad die zich met een sportproject hebben beziggehouden. Sanne, Tim, Didier en Anne hebben een korte filmische samenvatting gemaakt van het project.

 

 

Onderstaande twee foto’s van een jongen die zijn linkerarm mist en zich in het leven staande probeerde te houden met een tafel met wat spulletjes om te verkopen.

 

 

 

Hij staat hiermee op straat. Zoals te zien is ligt er bijna niets op de tafel en toch zag ik hem elke dag weer zijn best doen om sigaretten per stuk te verkopen, een plastic zakje of een snoepje. Met steun van een sponsor heb ik hem aan spullen kunnen helpen zodat hij een echt winkeltje kan opbouwen. Hij heeft er nu ook veel meer zin in. Dat zie je aan hem. Als ik nu langskom heeft hij een glimlach op zijn gezicht en eerder kwam hij erg verbitterd over. Maar ja, is dit gek in zijn geval!!??? Intussen heeft hij een bankrekening geopend en na slechts een maand heeft hij hier al E 15,00 op gespaard. Fantastisch toch.

Het weer. Ik kan het niet laten om hier over te praten. De kranten staan hier vol van conferenties over klimaatverandering en ik begin er steeds meer aan te geloven. De afgelopen weken hebben we een enorme warmte hier gehad. De temperatuur was zoals afgelopen jaren,zo rond de 43/44C, maar iedereen klaagde dat het zo warm was. Het voelde in elk geval veel warmer aan. Ik heb er zelf ook veel last van gehad en dat uitte zich in uitslag. ‘s Avonds en ‘s nachts koelde het niet verder af dan tot circa 30C. Wie kan dat nog aan. In elk geval niet de ouderen. De kranten meldden de afgelopen tijd veel sterfgevallen van ouderen, vooral in de leeftijdsklasse van 60 tot 80 jaar. Zij kunnen deze warme niet aan. 107 gevallen in een provincie in een tijd van 4 dagen.

Verder is er een meningitis epidemie. Maar die komt hier elk jaar voor. Tot nu toe circa 800 doden en dat alleen doordat er geen goede (de duurdere) vaccinaties voor de mensen beschikbaar zijn. Jammer!

Heeft een van jullie er wel eens bij stilgestaan wat het is om albino te zijn in Afrika? Waar de zon sterk en heet is. Via een Nederlandse stichting distribueer ik hier nu zonnebrandcrème aan albino’s. Elke maand kunnen ze een verpakking komen halen. Daarbij krijgen ze voorlichting waarom het goed is de zonnebrandcrème te gebruiken. Factor 50. Ook wordt hen aangeraden kleding met lange mouwen en lange broek te dragen. Blijft een albino maar even te lang in de zon dan ‘verbrandt hij levend’. Eenvoudige hulp, maar zeer nuttige hulp, want een zonnecrème is hier een luxe product wat geen dorpeling kan betalen en wat nog moeilijk te vinden is ook.

 

 

 

 

Verder ben ik vorige week bij een zieke geroepen en kwam terecht bij de man op onderstaande foto.

 

 

Het hele lichaam vol met wonden. De huid laat los. Het is begonnen met bultjes op zijn huid die hij niet meteen heeft behandeld. Hij ligt in een lemen huisje waar de deur en de ramen van ontbreken op de grond. Op een stro mat, daarop een doek. Gelukkig heeft hij een klamboe. De grond is zand. Te stoffig dus. Ik heb hem financiële hulp geboden zodat hij opgenomen kan worden in het ziekenhuis. Hygiëne is een eerste vereiste. Ik ben benieuwd of hij het zal overleven.

De microkredieten die wij in Namsigui hebben verstrekt zijn voor de volle 100% terugbetaald. We hebben het bedrag door een nieuwe sponsor kunnen verhogen en het aantal vrouwen dat hier nu aan deelneemt kunnen uitbreiden. Ik heb met de vrouwen een bijeenkomst georganiseerd en ik kan zeggen dat de vrouwen gemiddeld tussen de € 15,00 en € 22,50 winst hebben kunnen maken met een microkrediet ter hoogte van ongeveer € 100,00 per persoon. Ik vind dit een goed resultaat.

 

Vorig jaar zijn wij ook van start gegaan met een geitenproject voor de vrouwen in Namsigui. Dit jaar was het zover. Dat de vrouwen bijeenkwamen en hun eerste jonge geitje meebrachten. Deze werden weer doorgegeven aan een nieuwe groep vrouwen. De vorig jaar gekregen geit is nu van hen en de volgende jonge geitjes ook. Ook dit projet is succesvol gebleken. Het is een genot zo met de vrouwen hier samen te kunnen werken.

 

Met de kippen gaat het ook goed. We hebben de eerste groep kippen verkocht en een nieuwe ‘ploeg’ laten komen van drie maanden oud. Het duurt nu even voor deze aan de leg gaan. Het zou fijn zijn wanneer we een derde kippenhok er bij zouden hebben, want na berekeningen blijkt dat het project dan rendabel zou zijn. De overheadkosten blijven dan ongeveer hetzelfde. Onze wens is van 400 kippen naar 750 kippen te kunnen uitbreiden. De afname van de eieren is gegarandeerd. Er is in de stad Kaya elke dag een tekort aan eieren. Dus dat is geen probleem.

 

 

Vorige week hebben we weer eens hoog bezoek in ons centrum voor straatkinderen mogen ontvangen. De Minister van Sociale Zaken zou een Ceremonie bijwonen in de stad Kaya en heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons Centrum te bezoeken. Dat betekent dan dat zij gevolgd wordt door de Gouverneur, de Haut Commissaire, de Burgemeester, Commissaire van Politie, etc. Ook de nodige heren beveiliging en lijfwachten zijn er dan bij. Ze was weer erg enthousiast over het reilen en zeilen hier en heeft ook nog leuk met de kinderen gepraat. Een super aardige vrouw mag ik wel zeggen.

De dagen vliegen nu voorbij en er is nog van alles te doen. Ik hoop jullie allen in Nederland terug te zien. Moet zeggen dat ik best wel verlang naar een lekker kopje cappuccino. En kijk ook uit naar de sukadelapjes die mijn moeder zo lekker voor me maakt.

Heel veel groetjes
Monique