Beste Allemaal,
Normaal moet het hier in deze periode warm en droog
zijn, maar momenteel is de gemiddelde temperatuur
overdag 420 C, 's nachts daalt deze maar tot 260 C en de
luchtvochtigheid is eg hoog circa 65%. Behoorlijk aan de
warme kant dus.
Terwijl jullie in Nederland een plekje op een terras in
de zon zoeken, zoek ik een plaats op waar schaduw is en
een beetje wind.
"Wat nieuws?" Dit is altijd de eerste vraag van mijn
vader tijdens het wekelijkse telefooncontact.
Ik heb altijd een kladje in mijn agenda met de punten
die ik dan wil vertellen. Al is het mijn kat die drie
jongen heeft gekregen, van alles zijn ze hier op de
hoogte. Zo word ik natuurlijk ook op de hoogte gehouden
van de dagelijkse dingen in het Roermondse, etc. Er
gebeuren natuurlijk dagelijks dingen en het werk is nog
enorm, maar veel is moeilijk op papier te zetten.
Natuurlijk ben ik de laatste weken ook weer wekelijks
naar Namsigui geweest. Omdat zich daar vele projecten
afspelen is er altijd wel het een en ander te bespreken
en/of te regelen.
De laatste weken moest ik uit de buurt blijven van de
verplegerspost. Eerst heerste er de waterpokken. Daarna
de mazelen. Beiden ziektes die ik als kind naar mijn
weten nooit heb gehad.
Toen ik 13 jaar geleden voor het eerst naar Burkina Faso
afreisde was dit om mijn 'Foster Parent' kind Boureima
op te zoeken in het dorp Namsigui. Inmiddels is hij 25
jaar, werkt voor mij en de projecten en heeft inmiddels
een vrouw. Zij vrouw is vorige week bevallen van een
dochtertje. Ze hebben het meisje naar mij genoemd.
Monira (Arabisch).
Ik ben dus oma
geworden.
Het hele verhaal erachter is dat het meisje 2
jaar geleden was uitgehuwelijkt aan een man en zij 2
keer gevlucht is uit zijn familie. Zij heeft toen enkele
dagen bij mij ondergedoken gezeten en uiteindelijk heb
ik haar naar een missiemist gebracht in de stad Kaya en
daar heeft zij 5 maanden in veiligheid doorgebracht. Het
Ministerie van Sociale zaken heeft toen de kontakten
tussen de families ‘hersteld’ en uiteindelijk mogen ze
nu samen zijn.
Helaas worden hier nog veel jonge meisjes van 15/16 jaar
uitgehuwelijkt.
In Kaya ben ik op het laatste moment nog druk doende met
de aanleg van een sportterrein van beton van circa 40 x
20 m. Het heeft erg lang geduurd voordat we definitief
het stuk land naast ons centrum toegewezen hebben
gekregen. Er bleken zich van oudsher heilige plaatsen te
bevinden op het terrein. Het is 4 Ha groot. Niet mis.
Meteen maar een groot stuk aangevraagd, want ook hier in
Burkina Faso in en nabij de steden wordt het steeds
moeilijker land te krijgen. Zo kunnen we de komende
jaren vooruit.
De kinderen helpen
elke vrije minuut mee bij het afgraven van het land.
Super om te zien.
En dan komt dadelijk
het moment dat ik weer afscheid moet nemen. Gelukkig van
de meeste kinderen maar voor vier maanden. Van acht
kinderen voor langere tijd. Zij gaan het Centrum
verlaten. Ze worden begeleidt bij een stage van circa
twee jaar in ateliers, alvorens ze voor zich zelf gaan
starten. Het zal niet makkelijk zijn hen achter te
moeten laten.
Dit is bijna niet onder woorden te brengen. De kinderen
tellen de dagen al af. Ze weten precies wanneer ik wegga
en zijn al druk doende liedjes en dansjes in te
studeren. Voor de 30e hebben ze een afscheidsavond
georganiseerd. Het zal weer emotioneel worden. Ik zal
vanuit het vliegtuig naar hen zwaaien. Maar of ze me
zien?? Ik zal in Nederland in elk geval elke dag in
gedachten bij hen zijn.
Lieve allemaal, tot heel snel en ik hoop dat we elkaar
in goede gezondheid terug mogen zien.
Groetjes
Monique