Beste allemaal,

Ik dacht dat ik enkele dagen geleden mijn laatste mail aan jullie had verstuurd, maar ik vind het toch nodig er nog een achteraan te sturen.

Ik ben steeds optimistisch en zeg steeds dat alles hier goed gaat, maar ik vind dat wanneer er zich iets voordoet dat niet goed is, jullie dat ook moeten weten.
Afgelopen woensdagavond werd ik ’s avonds vanuit Namsigui gebeld dat er daar net een hevige wind en regenbui was gepasseerd. Er zou veel schade zijn aangericht in het dorp en of ik wilde komen kijken.

De volgende ochtend zat ik voor 06.00 uur in de ochtend in de auto op weg naar Namsigui.

Wat ik daar aantrof heeft me doen huilen. Echt een ravage in veel families, vele takken van bomen afgebroken, bomen geheel tegen de grond en een aantal van onze gebouwen van de projecten beschadigd.

De hangar van het Centrum voor ondervoedde kinderen lag geheel tegen de grond.
De kleuterschool was het meest getroffen. De overkapping voor de keuken is geheel vernield en de hangar waaronder de kinderen eten is geheel ontdaan van de golfplaten.
De meeste schade heeft het schoolgebouw zelf opgelopen. Het dak is danig beschadigd en dat moest meteen gerepareerd worden. De rest moeten we helaas laten liggen voor volgend jaar. Ook onze financiën zijn natuurlijk beperkt.

 

 

 

 

 

 

Maar eerlijk gezegd doet het mij meer pijn de schade van de mensen te zien, dan onze materiële schade. Ik heb er alle vertrouwen in dat wij als Stichting dit met behulp van iedereen wel weer kunnen oplossen. Maar wat moet een dorpeling die niets heeft en die zijn huis moet opbouwen. Het liefst zou je iedereen die schade heeft opgelopen E 100,00 in zijn handen stoppen om zo snel mogelijk een nieuw huis te kunnen bouwen. Er zijn mensen waarvan hun huis geheel is ingestort. De golfplaten zag je meters verderop ergens liggen.

Maar helaas kunnen we geen ijzer met handen breken en kon ik ze alleen moreel proberen te steunen.

 
 

Wat nog het allerergste is, is dat een kind van circa 7 jaar door de waterstroming is meegenomen en het niet overleefd heeft. Dit is natuurlijk met niets te betalen of te vergoeden.

De gehele situatie heeft mij enorm aangegrepen en mij nogmaals laten realiseren dat we de dag moeten plukken en moeten proberen gelukkig te zijn. Morgen kan al te laat zijn!

Vergeef mij dit niet zo prettig te lezen bericht, maar ik moest het toch even kwijt.

Ik heb enkele foto’s meegestuurd.

Groetjes en tot snel
Monique